
Γιατί αγαπάμε (να μισούμε) τη δεκαετία του 80?
Τι είναι τελικά για μας η δεκαετία του 80; Γιατί επιμένουμε να γυρίζουμε σε αυτήν;
Σύμφωνα με τους επιμελητές της έκθεσης GR80s – Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων
“Η δεκαετία του ’80 είναι το μεγάλο απωθημένο και η μεγάλη νεύρωση όλων των γενεών, αλλά και του πολιτικού συστήματος. Συλλογικά. Είτε εξιδανικεύεται, είτε υφίσταται την απόλυτη καταδίκη. Υπήρξε ο απόλυτος παράδεισος ή η αρχή του κακού.”
Παρόλο που (κάποιοι από εμάς) έχουμε γεννηθεί μέσα σε αυτή, η εφηβεία μας ήταν ουσιαστικά στα 90s. Γιατί λοιπόν γυρνάμε στο Ογδόντα; Νομίζω ότι η αθεράπευτη εϊτίλα είχε διαποτίσει τα πάντα, από τις κομμώσεις των μαμάδων μας μέχρι τα τραγούδια στα παιδικά πάρτι και αφού περάσαμε αρκετά χρόνια να τη μισούμε θανάσιμα και να ανατριχιάζουμε κυριολεκτικά κάθε φορά που κάποιος ξέθαβε τα οικογενειακά άλμπουμ έχουμε φτάσει όχι μόνο να την αποδεχόμαστε αλλά να τη νοσταλγούμε. Με αφορμή την έκθεση θυμόμαστε μερικά πράγματα που συμβολίζουν όχι μόνο μια δεκαετία αλλά μια αγαπημένη περίοδο στη ζωή μας – την παιδική μας ηλικία:
Πωλίνα. Αφίσες ΠΑΣΟΚ. Eurobasket 1987.
Βάτες (ευτυχώς εμείς δεν προλάβαμε να φορέσουμε ποτέ). Ασορτί πορτοκαλί, γαλάζια, λαχανί συνολάκια στις γιορτές του σχολείου. Ταρταρούγα γυαλιά και μισητή φράντζα. Λάστιχο στα διαλείμματα και κουκουρούκου.
Τα πρώτα μας ρολόγια Casio με καντράν και μουσικές σαν οθόνη pac man. Ηλεκτρονικά στο καράβι. Κατασκήνωση. Καραόκε VIPS-Χωρίς εσένανε είμαι ένα τίποτα. Άλμπουμ με αυτοκόλλητα και κάρτες με αυτοκίνητα, σκοινάκι, πινγκ πονγκ και κοτσιδάκια στα μαλλιά αυτά που κάνουν τώρα οι πλανόδιοι στις παραλίες. Φα δίεση ο φιόγκος. Παραμύθια του κουτιού.
O Θησαυρός της Βαγίας. Να κλαίω με τους Νικητές και να θέλω για φίλη μου τη Ζωή. Βιντεοκασέτες ξαπλωμένοι στο μάρμαρο το καλοκαίρι. Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά. Ο αδερφός μου να ξεκαρδίζεται με το Σταμάτη Γαρδέλη κι εγώ να νευριάζω. Διακοπές στο χωριό, μπάνιο στην παραλία με τους “λίγους” που σήμερα είναι beach bar και τσακωμός για το ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο με το λάστιχο. Κυνήγι του θησαυρού με γρίφους και dares για το ποιος θα μείνει περισσότερη ώρα στο νεκροταφείο. Bubble bobble και Αrkanoid στο ατάρι.

Συμβούλιο για αγόρια (μαύρες κότες) στα λαχανί, γαλάζια ροδακινί μπάνια των διαμερισμάτων μας και αυτοσχέδιες επιδείξεις μόδας μπροστά στις περμανάντ των μαμάδων μας. Χούλα χουπ και βραχιόλια-καραμελάκια. Σιδεράκια (ugh!).


Κάντι-Κάντι. Η αγάπη και η φιλία δε θα ήταν ποτέ ξανά τόσο αθώα. Και ο Βryan Adams να μας μαθαίνει (δυστυχώς) να κάνουμε τα πάντα: Everything I do (I do it for you) – ποιος δεν αναγνωρίζει με τη μία το τραγούδι από τις πρώτες νότες του πιάνου;
Στο ραδιόφωνο του παλιού ρενώ του μπαμπά μου Λουκιανός Κηλαηδόνης. Στους ροκάδες λέμε ναι. (τι καταλάβαμε). 2002 GR Εσύ μου πες πως μ’ αγαπάς. Διαγωνισμός για το ποιος έχει δει τα περισσότερα video clip και ποιος ξέρει τα περισσότερα λόγια. Lost in the Night με Κώστα Χαριτοδιπλωμένο. You’re my heart, you’re my soul. Παιδικά πάρτι με πατατάκια, λουκανοπιτάκια και τουρτες από τα βιβλία της Βέφας. Και μπλουζ. Και το άγχος του χορού. Παράλληλα, η αρχή του ελληνικού ροκ που εμείς τα μικρούλια (:p) δεν το είχαμε ανακαλύψει ακόμη.

Μαντόνα. Σε αφίσα, σε κασέτα, σε κονκάρδα, στα περιοδικά Μανίνα και Κατερίνα, παντού. Συλλογή από κονκάρδες (θεούλη μου πώς τις έχασα;). Ψηλόμεσα τζιν και 501 forever. Ατέλειωτες εκδρομές στην εξοχή, οι γονείς μας να την καταβρίσκουν στη φύση κι εμείς κλεισμένες στο αυτοκίνητο με κατεβασμένα μούτρα.
Τηλεόραση, τα βίντεο που μας έφερναν από το εξωτερικό, MTV και πανκ. Τα πρώτα μας δερμάτινα με studs, μπλουζάκια με συγκροτήματα, μουσικές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Κάτι απαίσια πάνινα παπούτσια τύπου τένις. Doc Martens που ξύναμε στα πεζοδρόμια για να γίνουν πιο “παλιές”. Τα Michael Jordan του μεγάλου αδελφού της κολλητής μας. Junior parties τις Κυριακές. Μαγκάιβερ που μας έμαθε να αγαπάμε τα αγόρια που “πιάνουν” τα χέρια τους. Φρέντι Κρούγκερ και εφιάλτες για πάντα.
Η δεκαετία του 80 ήταν γεμάτη πράγματα που μας έκαναν τους ανθρώπους που είμαστε, που μας έφεραν τις κυβερνήσεις που έχουμε, που μας έμαθαν πολλά και τίποτα, ένα ολόκληρο κομμάτι του συλλογικού υποσυνειδήτου μας αλλά και αναμνήσεις του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Ένα κομμάτι της ζωής μας.
Για πολύ καιρό είχα αποκηρύξει τον εαυτό μου εκείνης της ηλικίας. Ξέρετε, τα ψηλόμεσα τζιν, τα πουκάμισα με πουά και τις απίθανες φράντζες. Αυτός είναι υπεύθυνος για το ποπ κομμάτι μου και για τις ροζ καρδούλες στη σκέψη μου (αυτός και ο Μιχάλης Ρακιντζής). O dark εφηβικός εαυτός μου τον μίσησε ανελέητα όμως πλέον αγαπώ πολύ αυτό το nerd κοριτσάκι με τα πιο ψαγμένα γυαλιά του προαυλίου και τις πιο αλλοπρόσαλλες ανασφάλειες που ήθελε να ευχαριστήσει τους πάντες (κατάλοιπα της Άλκης Ζέη) αλλά και να επαναστατήσει ενάντια σε όλους (σε ευχαριστώ Ζωρζ Σαρή).
Εσείς τι σχέση έχετε με τα 80s? έχετε κάνει την ειρήνη σας ή ακόμα; 🙂 🙂
Related
You May Also Like
11 Comments
Leave A Comment
What do you think? Cancel reply
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
What do you think? Cancel reply
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
sweet jane eyre
Δεν ζούσα τότε, αλλά μέσω της ανάρτησής σου έζησα για μια στιγμή! Μπράβο βρε Φωτεινή μου!
02 . Mar . 2017Foteini
Eeee εσύ εισαι μωρο ακομα Ιω μου – αλλά ψαγμένο και διαβασμενο 🙂 χαιρομαι που μεταφερθηκες για λιγο σε αυτητην τοσο καλτ πλεον εποχή
02 . Mar . 2017S For Summer
Τι ωραία που τα περιέγραψες… Δεν έχω μνήμες από τα 80ζζζ αλλά θυμάμαι το λάστιχο στο διάλειμμα, τα καραμελάκια, η κουζίνα του φοιτιτικού σου διαμερίσματος / έκθεσης είναι και η δική μου σε ροζ, επίσης ταυτίζομαι με τους γονείς την φύση και το να θέλω να μένω στο αυτοκίνητο – δε με άφηναν, αλλά τώρα τους ευγνωμονώ που με έκαναν να λατρεύω τις Κυριακάτικες βόλτες στον Υμηττό, τότε Πεντέλη πριν καεί- τον Κελαϊδόνη και τα σημερινά πάρτυ που χορεύουμε με τράς μουσική! Τώρα γράφουμε τη δική μας ενήλικη ιστορία, τα 2010νς. Χίπστερ, μεγάλα γυαλιά, ψαγμένη μουσική και υπερπληροφόρηση, μετρό παντού (σύντομα και Θεσσαλονίκη / Πειραιά), βίγκανιζμ και γιόγκες, φτιάχτο μόνος σου, πίντερεστ και τι άλλο;
06 . Mar . 2017Foteini
Πωπω ναι!!! θα έχουμε και για τα 2000s-2010s να λέμε ένα σωρό!! hipsters, indie music (before it was cool), blogging (guilty), ινστα στορις, η επιστροφή των ολόσωμων μαγιό, eat clean, μούσια, early drinks, vintage lovers, και ποιος ξέρει τι άλλο 🙂 🙂
06 . Mar . 2017S For Summer
Θα ήταν ωραία ιδέα ίσως και για αρθράκι! Στο μεταξύ ας ζήσουμε ζεστά την δεκαετία των 10νζ και σε λίγο καιρό βλέπουμε τι θα πούμε και για αυτή την περίοδο!
10 . Mar . 2017fantra13
Ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό το ταξίδι σε προηγούμενες αναμνήσεις! 🙂
06 . Mar . 2017Girl on caffeine
Κι εγώ που ταξιδέψατε μαζί μου Φανή μου! 🙂 <3
06 . Mar . 2017katinaki
Eγώ γεννήθηκα στα 80s αλλά από τις φωτογραφίες θυμήθηκα τις φωτογραφίες της μανας μου από τα φοιτητικά της χρόνια σε εκείνη τη δεκαετία. Εντωμεταξύ το πλακάκι στη φώτο της κουζίνας πρέπει να ήταν τρελό τρεντ τότε. Το έχει και η γιαγιά μου στο μπάνιο στο χωριό, το είχα και γω στο μπάνιο του φοιτητικού μου διαμερίσματος στη Θεσσαλονική.
09 . Mar . 2017Foteini
Ναι κι εμείς στη Θεσσαλονίκη το ειχαμε ολες στα σπίτια μας σε διαφορες αποχρώσεις
09 . Mar . 2017a stylish choice
Στα μακρυνά 80s εγώ έμπαινα στην εφηβεία…Όλα όσα δείχνεις στο φωτογραφικό σου υλικό και που περιγράφεις, τα έζησα σε όλο τους το μεγαλείο και με όλη την ένταση της εποχής! ‘Ημουν τυχερή βλέπεις γιατί είχα μεγαλυτερο αδερφό, που με “έσερνε”- με τα χίλια ζόρια βέβαια και μετά από πολύ κλάααααμα- μαζί του σχεδόν παντού! (Disco Barbarella, Disco ABC Αυτοκίνηση, κλπ. στα πάρτυ με τα γνωστά μπλουζ, Διαγωνισμούς χορού και roller, με βάτες, μαλλιά ξασμένα.Πολύ βιντεοκασέτα…άστα να πάνε…) Πρέπει να σου πω ότι αυτή η επόχη μου προκαλεί μια μελανχολία, δεν μπορώ να την πω και ευχάριστη…Δεν ξέρω, λέω, ίσως επειδή ειναι πια πολυυυύ μακρυνή….?
10 . Mar . 2017Foteini
mmm ίσως όπως όλα τα μακρινά μας αφήνει ανάμικτα συναισθήματα !Πάντως είσαι τυχερή που τα έζησες από πρώτο χέρι και όχι από αφηγήσεις 🙂 Αλλά όπως λέει και η s for summer ας ζήσουμε το τώρα και ας κάνουμε τις δικές μας ιστορίες 🙂
10 . Mar . 2017