Γιατί αγαπάμε (να μισούμε) τη δεκαετία του 80?

Τι είναι τελικά για μας η δεκαετία του 80; Γιατί επιμένουμε να γυρίζουμε σε αυτήν;

Σύμφωνα με τους επιμελητές της έκθεσης GR80s – Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων

“Η δεκαετία του ’80 είναι το μεγάλο απωθημένο και η μεγάλη νεύρωση όλων των γενεών, αλλά και του πολιτικού συστήματος. Συλλογικά. Είτε εξιδανικεύεται, είτε υφίσταται την απόλυτη καταδίκη. Υπήρξε ο απόλυτος παράδεισος ή η αρχή του κακού.”

Παρόλο που (κάποιοι από εμάς) έχουμε γεννηθεί μέσα σε αυτή, η εφηβεία μας ήταν ουσιαστικά στα 90s.  Γιατί λοιπόν γυρνάμε στο Ογδόντα; Νομίζω ότι η αθεράπευτη εϊτίλα είχε διαποτίσει τα πάντα, από τις κομμώσεις των μαμάδων μας μέχρι τα τραγούδια στα παιδικά πάρτι και αφού περάσαμε αρκετά χρόνια να τη μισούμε θανάσιμα και να ανατριχιάζουμε κυριολεκτικά κάθε φορά που κάποιος ξέθαβε τα οικογενειακά άλμπουμ έχουμε φτάσει όχι μόνο να την αποδεχόμαστε αλλά να τη νοσταλγούμε. Με αφορμή την έκθεση  θυμόμαστε μερικά πράγματα που συμβολίζουν όχι μόνο μια δεκαετία αλλά μια αγαπημένη περίοδο στη ζωή μας – την παιδική μας ηλικία:

Πωλίνα. Αφίσες ΠΑΣΟΚ. Eurobasket 1987.

Βάτες (ευτυχώς εμείς δεν προλάβαμε να φορέσουμε ποτέ). Ασορτί πορτοκαλί, γαλάζια, λαχανί συνολάκια στις γιορτές του σχολείου. Ταρταρούγα γυαλιά και μισητή φράντζα. Λάστιχο στα διαλείμματα και κουκουρούκου.

Τα πρώτα μας ρολόγια Casio με καντράν και μουσικές σαν οθόνη pac man. Ηλεκτρονικά στο καράβι. Κατασκήνωση. Καραόκε VIPS-Χωρίς εσένανε είμαι ένα τίποτα. Άλμπουμ με αυτοκόλλητα και κάρτες με αυτοκίνητα, σκοινάκι, πινγκ πονγκ και κοτσιδάκια στα μαλλιά αυτά που κάνουν τώρα οι πλανόδιοι στις παραλίες. Φα δίεση ο φιόγκος. Παραμύθια του κουτιού.

O Θησαυρός της Βαγίας. Να κλαίω με τους Νικητές και να θέλω για φίλη μου τη Ζωή. Βιντεοκασέτες ξαπλωμένοι στο μάρμαρο το καλοκαίρι. Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά. Ο αδερφός μου να ξεκαρδίζεται με το Σταμάτη Γαρδέλη κι εγώ να νευριάζω. Διακοπές στο χωριό, μπάνιο στην παραλία με τους “λίγους” που σήμερα είναι beach bar και τσακωμός για το ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο με το λάστιχο. Κυνήγι του θησαυρού με γρίφους και dares για το ποιος θα μείνει περισσότερη ώρα στο νεκροταφείο. Bubble bobble και Αrkanoid στο ατάρι.

Συμβούλιο για αγόρια (μαύρες κότες) στα λαχανί, γαλάζια ροδακινί μπάνια των διαμερισμάτων μας και αυτοσχέδιες επιδείξεις μόδας μπροστά στις περμανάντ των μαμάδων μας. Χούλα χουπ και βραχιόλια-καραμελάκια. Σιδεράκια (ugh!).

Κάντι-Κάντι. Η αγάπη και η φιλία δε θα ήταν ποτέ ξανά τόσο αθώα. Και ο Βryan Adams να μας μαθαίνει (δυστυχώς) να κάνουμε τα πάντα: Everything I do (I do it for you) – ποιος δεν αναγνωρίζει με τη μία το τραγούδι από τις πρώτες νότες του πιάνου;

Στο ραδιόφωνο του παλιού ρενώ του μπαμπά μου Λουκιανός Κηλαηδόνης. Στους ροκάδες λέμε ναι. (τι καταλάβαμε). 2002 GR Εσύ μου πες πως μ’ αγαπάς.  Διαγωνισμός για το ποιος έχει δει τα περισσότερα video clip και ποιος ξέρει τα περισσότερα λόγια.  Lost in the Night με Κώστα Χαριτοδιπλωμένο. You’re my heart, you’re my soul. Παιδικά πάρτι με πατατάκια, λουκανοπιτάκια και τουρτες από τα βιβλία της Βέφας. Και μπλουζ. Και το άγχος του χορού.  Παράλληλα, η αρχή του ελληνικού ροκ που εμείς τα μικρούλια (:p) δεν το είχαμε ανακαλύψει ακόμη.

Μαντόνα. Σε αφίσα, σε κασέτα, σε κονκάρδα, στα περιοδικά Μανίνα και Κατερίνα, παντού. Συλλογή από κονκάρδες (θεούλη μου πώς τις έχασα;). Ψηλόμεσα τζιν και 501 forever. Ατέλειωτες εκδρομές στην εξοχή, οι γονείς μας να την καταβρίσκουν στη φύση κι εμείς κλεισμένες στο αυτοκίνητο με κατεβασμένα μούτρα.

Τηλεόραση, τα βίντεο που μας έφερναν από το εξωτερικό, MTV και πανκ. Τα πρώτα μας δερμάτινα με studs, μπλουζάκια με συγκροτήματα, μουσικές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Κάτι απαίσια πάνινα παπούτσια τύπου τένις. Doc Martens που ξύναμε στα πεζοδρόμια για να γίνουν πιο “παλιές”. Τα Michael Jordan του μεγάλου αδελφού της κολλητής μας. Junior parties τις Κυριακές. Μαγκάιβερ που μας έμαθε να αγαπάμε τα αγόρια που “πιάνουν” τα χέρια τους. Φρέντι Κρούγκερ και εφιάλτες για πάντα.

Η δεκαετία του 80 ήταν γεμάτη πράγματα που μας έκαναν τους ανθρώπους που είμαστε, που μας έφεραν τις κυβερνήσεις που έχουμε, που μας έμαθαν πολλά και τίποτα, ένα ολόκληρο κομμάτι του συλλογικού υποσυνειδήτου μας αλλά και αναμνήσεις του καθενός από εμάς ξεχωριστά. Ένα κομμάτι της ζωής μας.

Για πολύ καιρό είχα αποκηρύξει τον εαυτό μου εκείνης της ηλικίας. Ξέρετε, τα ψηλόμεσα τζιν, τα πουκάμισα με πουά και τις απίθανες φράντζες.  Αυτός είναι υπεύθυνος για το ποπ κομμάτι μου και για τις ροζ καρδούλες στη σκέψη μου (αυτός και ο Μιχάλης Ρακιντζής). O dark εφηβικός εαυτός μου τον μίσησε ανελέητα όμως πλέον αγαπώ πολύ αυτό το nerd κοριτσάκι με τα πιο ψαγμένα γυαλιά του προαυλίου και τις πιο αλλοπρόσαλλες ανασφάλειες που ήθελε να ευχαριστήσει τους πάντες (κατάλοιπα της Άλκης Ζέη) αλλά και να επαναστατήσει ενάντια σε όλους (σε ευχαριστώ Ζωρζ Σαρή).

Εσείς τι σχέση έχετε με τα 80s? έχετε κάνει την ειρήνη σας ή ακόμα; 🙂 🙂