Πάντα θα γράφονται βιβλία για τα βιβλία…

(…κι εμείς θα τα διαβάζουμε)

Από το Φαρενάιτ 451 ως  τη Σκιά του Ανέμου και την Κλέφτρα των Βιβλίων πάντα μας γοητεύουν τα “βιβλία για τα βιβλία”. Είναι σαν να μιλάνε σε εμάς, τους φανατικούς βιβλιόφιλους και να αναλύουν την εμμονή μας. Μας μιλάνε για το πώς διαβάζουμε, το γιατί διαβάζουμε, σε αυτά βρίσκουμε ή χάνουμε κάτι από εμάς. Βιβλία όπως ο Βιβλιοπώλης της Καμπούλ  αλλά και η Βιβλιοθηκάριος της Βασόρας [που είναι ένα από τα πιο συγκινητικά κι ας είναι παιδικό] μας μιλάνε ακόμα και για το τι συμβαίνει στα βιβλία στον πόλεμο.

Τα 2 τελευταία βιβλία που διάβασα έτυχε να είναι ακριβώς αυτό, βιβλία για τα βιβλία, ένα παλιότερο και ένα πιο καινούριο.

Το Χάρτινο Σπίτι του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες, από τις εκδόσεις Πατάκη

Ένα βιβλίο αυστηρά για βιβλιόφιλους καθώς ένας μη λάτρης του είδους θα εκνευριστεί από τα ονόματα συγγραφέων που απαριθμούνται σε κάθε γραμμή και που ίσως γι’ αυτόν δε σημαίνουν απολύτως τίποτα.

Μια καθηγήτρια πανεπιστημίου πεθαίνει με τον πιο παράδοξο (αν και αναμενόμενο για κάποιους τρόπο): την πατάει αυτοκίνητο ενώ διάβαζε αφηρημένη μια ποιητική συλλογή της Έμιλυ Ντίκινσον. Ένας συνάδελφός της γίνεται ο ακούσιος παραλήπτης ενός βιβλίου που μοιάζει να είχε χτιστεί μέσα σε τούβλα το οποίο καταφτάνει στο γραφείο της λίγες ημέρες μετά το θάνατό της και αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το μυστικό του.

Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης; Για την εξιστόρηση μιας εμμονής; Μια αλληγορική ιστορία για την ίδια την ανθρώπινη ζωή; Είναι πάντως ένα βιβλίο που δε σε αφήνει να το ξεχάσεις εύκολα.

Το δεύτερο, και πιο πρόσφατο εκδοτικά είναι ο Αφηγητής του Πρωινού Τρένου, του Ζαν Πολ Ντιντιελοράν, επίσης από εκδόσεις Πατάκη.

Οι εκδόσεις Πατάκη έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στο εξώφυλλο και τον τίτλο (παραλλαγή του πρωτοτύπου Le liseur du 6h27) και ομολογώ ότι γι’ αυτό το αγόρασα. Η αφήγηση δε με ενθουσίασε, κυρίως η γλώσσα και το ύφος του συγγραφέα και μάλιστα στην αρχή το βαρέθηκα, μέχρι περίπου τη σελίδα 50-55 (σημ. από τις 200) όπου αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον και εμφανίζεται η ιστορία που διαφημίζει το οπισθόφυλλο: ο αφηγητής ανακαλύπτει ένα usb stick με ένα συναρπαστικό βιωματικό μυθιστόρημα και αποφασίζει να βρει πάση θυσία τη μυστηριώδη συγγραφέα του.

Aν και είμαι κι εγώ ένοχη γι’ αυτό, νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε να διαφημίζουμε τα βιβλία ως διαδόχους της Αμελί Πουλέν – αφήστε που τα περισσότερα αδικούνται με αυτό το χαρακτηρισμό. Πάντως αν ξεπεράσει κανείς τις πρώτες σελίδες και συνηθίσει το ύφος του,  είναι ένα πολύ ευχάριστο βιβλίο ιδανικό για ένα ταξίδι. 

Τα έχετε διαβάσει; Τι γνώμη έχετε; Έχετε κάποιο αγαπημένο “βιβλίο για βιβλία”;