Ars Poetica

Το Ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση

σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες

όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι

αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται

μα πάθος για τη μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας

μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα

αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα

Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά

ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ

να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες

αδιάφθορες μες στο μονόλογο τον καθημερινό

κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγίζουν

μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τα αχαμνά ζωύφια

τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα

με αίσθημα ποτισμένες

Nίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Αὐτό το ἀστέρι εἶναι για ὅλους μας

Να ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτά τα λίγα κι ἁπλά πράγματα πολεμᾶμε
για να  μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνί
ἕνα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο το βράδι.
Για νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα που να μη μᾶς τον λερώνουν
ἕνα τραγούδι που να μποροῦμε να τραγουδᾶμε

Τάσος Λειβαδίτης

Το αεροπλάνο

Δεν αγαπώ το αεροπλάνο
πάντα θά ‘χουμε ανάγκη από ουρανό

Μίλτος Σαχτούρης

Σε περιμένω παντού

θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου φλογερά και μεγάλα

σαν δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο

Τάσος Λειβαδίτης

Αμοργός

Tο ξέρω είσαι μια φλέβα γυμνή κάτω από το φοβερό βλέμμα του ανέμου είσαι μια σπίθα βουβή μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων.

Νίκος Γκάτσος

ΤHE BLACKBIRD OF GLANMORE

On the grass when I arrive,
Filling the stillness with life,
But ready to scare off
At the very first wrong move.
In the ivy when I leave.

It’s you, blackbird, I love.

I park, pause, take heed.
Breathe. Just breathe and sit
And lines I once translated
Come back: “I want away
To the house of death, to my father

Under the low clay roof.”

Seamus Heaney

Ένα κλεμμένο ποδήλατο

Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ’ τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ’ το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Κ. Βήτα

 

Η ποίηση δε μας αλλάζει

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

 

«Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού∙

όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,

να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή.»

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2017