Είσαι στη Γη, δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό

Μεγαλώνεις σε ένα μικρό μέρος – φεύγεις για σπουδές – ασκείς ένα επάγγελμα που διάλεξες ή σε διάλεξε στα 18 σου – συζητάς με μια φίλη και κάτι μέσα σου ανάβει ένα λαμπάκι – δοκιμάζεις – απογοητεύεσαι – δεν το βάζεις κάτω – πετυχαίνεις – διακρίνεσαι – χαμογελάς. 

Μερικές φορές μια συζήτηση ή ένας αυτοσχεδιασμός μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή. Αυτό συνέβη και με το Δημήτρη Κατσιμίρη  που από κοινωνικός λειτουργός έγινε ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, οι οποίες έχουν συμμετάσχει και διακριθεί σε πολλά εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ: London, New York, Sydney, Athens Digital Film Festival 2017, Φεστιβάλ Δράμας, Αrgo Film Festival, Borrego Springs Film Festival, Hellas FilmBox Berlin, Hollywood Verge Film Awards και πολλά πολλά άλλα.

Με μότο σε μια από τις ταινίες του τη φράση του Σάμουελ Μπέκετ

Είσαι στη Γη, δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό

μας δείχνει το love your life or change it  – βήμα προς βήμα 🙂 Διαβάστε την ιστορία του.

1. Ποιος είναι ο Δημήτρης Κατσιμίρης σε 3 γραμμές;

 Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Στα 18 μου ταξίδεψα στην Πάτρα για να σπουδάσω Κοινωνική Εργασία. Μετά τις σπουδές μου άσκησα το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού για 4 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι στη Αθήνα ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης. 

2. Γιατί άφησες το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού για το θέατρο;

Σίγουρα δεν ήταν κάτι προσχεδιασμένο εξαρχής. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε σε αυτό μια συζήτηση που είχα με την ξαδέρφη μου Εύη που άλλαξε τον τρόπο της τότε σκέψης μου. Με απλό και άμεσο τρόπο με παρακίνησε να δοκιμάσω τον δρόμο της υποκριτικής, όπως και έκανα.

3. Πόσο εύκολο είναι να κάνει κανείς καριέρα στο θέατρο (ή στον κινηματογράφο) σήμερα;

Είναι αρκετά δύσκολη η ισορροπία ανάμεσα στη τέχνη και στην σκληρή πραγματικότητα. Το πώς βιοπορίζεται κανείς κάνοντας τέχνη, είναι κάτι που απασχολεί πολλά παιδιά που δεν έχουν κάποια εξωτερική οικονομική βοήθεια. Το παραπάνω πιστεύω είναι σχεδόν απαραίτητο για να αντέξεις στα πέτρινα χρόνια και να χτίσεις μια καλλιτεχνική πορεία στο μέλλον.

4. Μπαίνεις σε ένα ασανσέρ με τον αγαπημένο σου σκηνοθέτη – ποιος είναι και τι θα του πεις;

Θα ρώταγα τον Μίχαελ Χάνεκε αν πιστεύει πως ο καλλιτέχνης γεννιέται ή γίνεται. Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί πολύ προσωπικά και έχει πολλές προεκτάσεις για συζήτηση και αυτοκριτική για όλους μας.

5. Τι σε εμπνέει; (η καθημερινότητα, οι μεγάλοι σκηνοθέτες, οι φίλοι σου, κάτι άλλο;)

Η καθημερινότητα θεωρώ είναι απαραίτητο συστατικό πάνω στη δουλειά μας. Ένας Ιταλός σκηνοθέτης είπε κάποτε πως θα σταματήσουν να γυρίζονται καλές ταινίες, όταν σταματήσουν οι σκηνοθέτες να μπαίνουν στα λεωφορεία. Το βρίσκω πολύ εύστοχο και κοντά στην οπτική μου. 

6. Ποιον αφορά σήμερα ο κινηματογράφος;

Με μια μεγάλη γκάμα ειδών και τρόπων αφήγησης, ο κινηματογράφος μπορεί να απευθυνθεί στον οποιοδήποτε σήμερα. Είναι ένας τρόπος διασκέδασης για κάποιους, μια διέξοδος για άλλους, μια παρηγοριά  για τους λίγους. Είναι μία τέχνη που περικλείει μέσα της και άλλες και αυτό από μονό του μπορεί λειτουργήσει κάποιες φορές και λυτρωτικά για κάποιους.

7. Πες μας 2 λόγια για τις δουλειές σου

 Ξεκίνησα ως ηθοποιός και έπειτα κλήθηκα να γράψω για το θέατρο. Δύο έργα μου «Η αυτοκτονία μου» και «Το Έμβρυο» ανέβηκαν σε θέατρα στην Αθήνα. Πριν ένα χρόνο έγραψα και σκηνοθέτησα την βραβευμένη πλέον μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Γενέθλια». Τελευταία μου κινηματογραφική δουλειά είναι η μικρού μήκους «Μαμά, γύρισα» με πρωταγωνίστρια την Εύα Κουμαριανού.

8. Σε ποια ταινία θα ήθελες να ζήσεις;

Στο Trainspotting του  Ντάνι Μπόιλ

9. Yπάρχει κάτι κοινό σε όλες τις δουλειές σου και αν ναι ποιο;

Θέλω να πιστεύω πως πίσω από κάθε μου δουλειά κρύβεται επαγγελματισμός και πάθος για το αντικείμενο. Το ταξίδι είναι δύσκολο οπότε επιθυμία μου είναι σε κάθε ταξίδι, οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου, να νιώθουν ικανοποιημένοι και παθιασμένοι με αυτό που πάμε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε. Εκεί θεωρώ κιόλας βρίσκεται η ουσία της ομαδικής τέχνης είτε αυτό λέγεται θέατρο είτε κινηματογράφος.

***********************************************

Η καινούρια ταινία του Δημήτρη λέγεται  “Μαμά, γύρισα” και ανυπομονώ να τη δω. Τα Γενέθλια ήταν συγκινητικά και αισιόδοξα ταυτόχρονα και είμαι σίγουρη ότι αυτή εδώ θα είναι αρκετά προκλητική αλλά και ανθρώπινη.

 Περίληψη

Mια γυναίκα επιστρέφει, μετά από 40 χρόνια, στο χωριό στο οποίο γεννήθηκε. Αφορμή είναι ο θάνατος της μητέρας της. Στα χέρια της κρατάει μια παλιά φωτογραφία: μια μάνα με τα δυο αγοράκια της. Φτάνοντας στο νεκροταφείο,  έρχεται αντιμέτωπη με τα πρόσωπα όλων εκείνων που άφησε πίσω της κάποτε.

Το ‘Μαμά, γύρισα’ είναι ανάμεσα στις 66 ταινίες μικρού μήκους που θα ταξιδέψουν τον Σεπτέμβρη στη Δράμα.